ای آفتـاب حُسن به زیبائیت سلام

وی آسمــان فضل به دانائیت سلام

در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام

تنها تو کاظمی که به تنهائیت سلام

هر گه غضب به قلب رئوف تو یافت دست

از آب عفــو آتش خشمت فرو نشست

ای صرف گشته عمر گران تو در نماز

دُرِّ خداست اشک روان تو در نماز

مطلوب ایزد است بیان تو در نمــاز

واجب بُود درود به جان تو در نماز

ای جلوه های لطف خدا دودمان تـو

این دوستی ست دوستی خاندان تو

تو عبد صالح و به کفت قدرت خــداست

هر ادعا ز قدرت و عزت، تو را سزاست

هارون چگونه صاحب این دعوی خطاست

کی ابر هر کجا که بباری ز ملک ماست

قدرت از آن توست کــه بر ابر پیــل وار

فرمان دهی و  شیعـۀ خود را کنی سوار

سید رضا موید

هر كه یك دفعه سر این سفره مهمان می شود

مور هم باشد اگر روزی سلیمان می شود

 سر به زیر انداختن ذاتش توسل كردن است

دردها در این حرم ناگفته درمان می شود

این كریمان لطفشان هر چند آماده ست، لیك

نام مادر كه وسط باشد دو چندان می شود

ما پدر را خواستیم و از پسر خیرش رسید

در رجب ها كاظمین ما خراسان می شود

نیستی پیغمبر  اما ظاهراً پیغمبری

هر كه می بیند تو را، از نو مسلمان می شود

 نسل موسایی تو طبع مسیحا داشتند

یك نفر از آن همه پیر جماران می شود

این دلِ ما، سینه ی ما، عرش ما، حتی بهشت

هر كجا موسی بن جعفر نیست زندان می شود

نیستم آهو ولی سگ هم به دردی می خورد

لااقل یك گوشه از صحنت نگهبان می شود

علی اکبر لطیفیان

سالها کنج ق�?س تنها و بی غمخوار بودم

لحظه ها را می شمردم در غم دیدار بودم

هر سحر با ضربه ی سیلی نمودم روزه آغاز

زیر آماج لگد در لحظه ی ا�?طار بودم

گرچه زندان بان مرا می زد به نامردی ولیکن

من برای ع�?و او در ذکر یا غ�?ار بودم

من زکیه سیرتم زهرا تبارم زینبی ام

گاه یاد شام و گه یاد در و دیوار بودم

چونکه می بردند نامردان به سوی چار میخم

یاد بند گردن مولا و آن مسمار بودم

چونکه می ا�?تاد دندانی ز من از دست سنگینی

یاد چوب خیزران و کو�?ه بدکار بودم

�?اصله ا�?تاده بین استخوانهای نحی�?م

یاد غمهای سه ساله بسکه در آزار بودم

تا که می خندید دشمن بر شکسته حرمتم

یاد سرگردانی زینب سر بازار بودم 

          محمود ژولیده

وقتی زبان عاط�?ه های لال می شود

زنجیر ها در آینه ات بال می شود

در �?صل گل بهار تو از دست می رود

بر شاخه میوه های تو پامال می شود

دیگر کسی ز ناله ات آهی نمی کشد

در این سیاهچال صدا چال می شود

آقا سنان سبز سیادت به دوش توست

غل ها به روی شانه تا شال می شود

همواره مرد،زینتش از جنس دیگری ست

زنجیر ها به پای تو خلخال می شود

دشمن به قصد جان تو آماده می شود

این طرح در دو مرحله دنبال می شود :

اول به شأن شامخت شلاق می زنند

دیرگ زبان به هتک تو �?عال می شود

شعرم بدون ذکر مثیبت نمی شود

حالا گریز روضه گودال می شود

دعواست بر سر زره و جامه و سری

دارد میان معرکه جنجال می شود

                                    جواد محمد زمانی

موسی شدی که معجزه ای دست و پا کنی

راهی برای رد شدن قوم وا کنی

زنجیر های زیر گلویت مزاحم اند

�?رصت نمی دهند خودت را دعا کنی

در یک بدن بجای همه درد می کشی

می خواستی تمام خودت را �?دا کنی

وقت اذان مغرب این تازیانه هاست

وقتش رسیده است که ا�?طار وا کنی

مثل علی عروج نمازت امان نداد

�?کری به حال �?اصطله ساق پا کنی

عیسی مسیح من صلیبت کشیده اند

این گونه بهتر است خدا را صدا کنی

حالا می ان قحطی تابوت های شهر

باید به تخته های دری اکت�?ا کنی

                              علی اکبر لطی�?یان

در دلم خاکم و امید نجاتی دارم

در دل امید و به لبها صلواتی دارم

مرگ همسایه دیوار به دیوار من است

منم آن زنده  که هر شب سکراتی دارم

هشت معصوم عیان شد ز مصیبات تنم

از شهیدان خداوند ص�?اتی ��ارم

منم آن نخله در خاک که بر خوردن آب

جاری از دیده خود نهر �?راتی دارم

ساقم از کوتهی تخته به رسوایی ر�?ت

ورنه بشکسته ستون �?قراتی دارم

ک�?ن آوردن این قوم عذابی دگر است

اندر این ه�?ت ک�?ن تازه نکاتی دارم

                     محمد سهرابی